Kάθε που μπαίνει ο Αύγουστος κι ας έχει δυο φεγγάρια /μου λείπουν τα τραγούδια σου τσ' αγάπης συναξάρια ... Οι νύχτες κρύβουν τις πληγές/ μ'ένα καημό στα χείλη / γι'αυτό φορούνε στο λαιμό / το''κόκκινο μαντίλι ''....(Μαρία Λαμπράκη) Αύγουστος είναι...Το τραγούδι του Νικόλα....
AthensMagazine.gr
Γιάννης Ρίτσος, «Αύγουστος»
Το φως είναι μαύρο, καμένο απ’ τη ζέστη σαν ανθρώπινο σώμα.
Πόδια γυμνά, δυνατά, βαμμένα απ’ τη θάλασσα ή το μούστο.
Στήθια κρουστά, σφιγμένα στις παλάμες του ήλιου. Ο αγωγιάτης,
ο αμπελουργός, ο βαρκάρης, οι τρεις του θυγατέρες
κρέμονται πάνω από βαθιά, χρυσά πηγάδια. Πάνω στ’ αλώνια
λιχνίζουνε μεγάλα στάχυα. Μες στα μάτια των παιδιών
χώνονται τ’ άχυρα. Τρέχουν. Τ’ αμπέλια είναι απέραντα
σαν τη δόξα ή την άγνοια. Λίγο να κάνεις να σκύψεις
θα βουλιάξεις ακέριος στο γαλάζιο. Τα παράθυρα πνίγηκαν κιόλας
μέσα στο χώμα. Και τούτα τα κόκκινα λουλούδια του κήπου
είναι από κείνα τα πανάρχαια αγάλματα, πλαγιασμένα, σε στύση.
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, 4ος τ., εκδ. Κέδρος)
Γιάννης Ρίτσος, «Μεσημέρι Αυγούστου»
Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο
κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,
είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει
κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κ’ ένα άρωμα
από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα
στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –
μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ=Δώρα Μοάτσου
Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του
Τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.
Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,
Μέσα σταπομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Η μυρουδιά του πατημένου μούστου
Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,
Κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια
Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.
Τριγύρω μας απλώνει πονηρά
Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.
Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας
Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...
Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.
Χανιά 1917 ΔΟΡΑ ΜΟΑΤΣΟΥ
Η ποιήτρια Δώρα Μοάτσου (1895-1979), ήταν σύζυγος του Κώστα Βάρναλη.http://ola-ta-kala.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1996.html Αύγουστος-Από την ποιητική συλλογή Νύχτα ηνίοχος(2010) της Βάσως Μπρατάκη Στα δίχτυα της σιωπής ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν οι χτύποι της καρδιάς μας όταν ο μικρός Αύγουστος ανέβαινε θριαμβευτικά στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε πως το πύρωμα μιας στιγμής μπορεί να λιώσει τα πάντα, ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά μας. Και στη χούφτα του δειλινού, τρέλα και λογική, σ’ ένα κουβάρι μπερδεμένα όταν σμιλεύαμε σιωπηλά τις λέξεις που γεννά ο έρωτας εκεί που συναντήθηκαν οι σιωπές μας, όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά την αυλαία στους θιασώτες του ονείρου που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά στις κάμαρες του ονείρου, μην και γίνουν λεία στα χέρια άπληστων τυμβωρύχων. Ένας καταρράχτης από πουλιά που έχασαν την πυξίδα στο πέταγμά τους, τα λόγια που ξέφυγαν από τα χείλη των εραστών τις μεγάλες ώρες της σιωπής, όταν βουβά η αράχνη του πόθου έπλαθε απατηλά τον ιστό της αγάπης στα σκοτεινά δωμάτια του ονείρου.
Σ’είδαν τα μου και σ’ είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κι έβρεχε όλη την δευτέρα ποιος ήταν που ’πλένε την μέρα.
Κορίτσι πράμα κι είχες μάτια μου στομώσει όλα τα γινάτια μου κοίταζες κι έλαμπαν οι δρόμοι λάμπαν εργάτες κι αστυνόμοι.
Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ’έντυνες αστροπελέκια.
Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ’ όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω.
Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ’ έντυνες αστροπελέκια.
Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ’ όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω.
Σ’ είδαν τα μάτια μου και σ’ είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κ’έβρεχε όλη την δευτέρα ποιος ήταν που ’πλένε την μέρα.
ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ LXV Μεγαλώνει το φεγγάρι νύχτα φωτεινή του Αυγούστου μυρίζουν τ' άγρια γαρίφαλα μέχρι θανάτου γιατί στα Βοδενά η αγαπημένη μου κοιμάται
Η εισβολή της μαύρης πεταλούδας του Πόρου * -Μίλτος Σαχτούρης
Κάθε χρόνο κατά το μήνα Αύγουστο εισβάλλει στο προαύλιο του Μοναστηριού του Πόρου η μαύρη πεταλούδα του Μοναστηριού πετάει από πέτρα σε πέτρα τα παιδιά προσπαθούν να την πιάσουν αλλά δεν το κατορθώνουν είναι η Άγια-Πεταλούδα του Μοναστηριού του Πόρου πετάει από πέτρα σε πέτρα μόνο για λίγες μέρες και ύστερα χάνεται για να ξαναεμφανιστεί πάλι τον άλλο Αύγουστο η Άγια μαύρη-Πεταλούδα του Μοναστηριού του Πόρου…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ Πάντα είναι Αύγουστος Πάντα είναι Αύγουστος Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια Ξύλο μαυρισμένο. Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται Στο νερό. Πάντα φτάνει το τραίνο στο σταθμό Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών. Πάντα είναι Αύγουστος Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη Σε σώματα απέραντα ανέπαφων Που διατηρούνται στη ζωή Με τη μυθολογία του Αυγούστου -Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο Δεν μπορείς να φύγεις Είναι Αύγουστος.
Αυγουστιάτικο φεγγάρι-CESARE PAVESE
Πέρα από τους κίτρινους λόφους, πέρα από τα σύννεφα είναι η θάλασσα. Όμως ανάμεσα στη θάλασσα και σε σένα υπάρχουν μέρες φοβερές, λόφοι που κυματίζουν και υψώνονται στον ουρανό,παρεμβάλλονται πριν από τη θάλασσα.
Εδώ πάνω στο λόφο υπάρχει η ελιά και το πηγάδι, τόσο μικρό που δεν μπορείς να καθρεφτιστείς,και οι καλαμιές, οι καλαμιές, που ποτέ δεν ησυχάζουν. Και το φεγγάρι, ανεβαίνει. Ο σύζυγός της είναι ξαπλωμένος σ' ένα χωράφι, με το κρανίο κομματιασμένο από τον ήλιο - μια γυναίκα δεν μπορεί να τραβήξει ένα σώμα σαν να ήταν σακί. Υψώνεται το φεγγάρι που ρίχνει μια μικρή σκιά κάτω από τα στριφτά κλαριά.
Η γυναίκα στη σκιά κοιτάζει προς τα πάνω, μ' ένα μειδίαμα τρόμου σ' αυτό το τεράστιο πρόσωπο, το με αίμα που πήζει και πλημμυρίζει κάθε γωνιά των λόφων. Το ξαπλωμένο σώμα στα χωράφια δεν κουνιέται ούτε η γυναίκα στη σκιά. Μόνο το ματωμένο μάτι μοιάζει να γνέφει σε κάποιον και να του δείχνει το δρόμο.
Έρχονται μεγάλες ανατριχίλες στους γυμνούς λόφους από μακριά, και η γυναίκα τις νιώθει στην πλάτη της, όπως τότε που τρέχανε σ' αυτή τη σταρένια θάλασσα. Και τα φύλλα της ελιάς, χαμένα σ' αυτή τη θάλασσα από φεγγαρόφωτο, θροΐζουν - ακόμα και η σκιά του δέντρου αρχίζει να σκοτεινιάζει, να μεγαλώνει και να την καταπίνει.
Τρέχει έξω, στον φεγγαρένιο τρόμο, και την ακολουθεί το θρόισμα της αύρας πάνω στους βράχους και μια λεπτή σιλουέτα που της δαγκώνει τα γυμνά της πόδια, τα φυτά, και τον πόνο στην κοιλιά. Έπειτα κρύβεται στη σκιά γέρνοντας στους βράχους δαγκώνοντας τα χείλη της. Κάτω, η γη στο σκοτάδι, κολυμπάει στο αίμα.
Μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς
Πες μας που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή Τώρα μας δείχνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του Ω πρόσωπο που σκέπασε σα μάρμαρο η σιγή Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς Νάνος Βαλαωρίτης
Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά (Τα Ρω του Έρωτα, Ο. Ελύτης)
"Ένα πνεύμα, ένα θαλασσόχαρο στοιχειό γεμάτο ποίηση κι ελευθερία" Θ.Ποταμιανός
Πεζογραφία-Ποίηση-Μυθολογία
Κανένα θαλάσσιο ζώο δεν έχει τόσο πολύ απασχολήσει συγγραφείς και ποιητές όσο το δελφίνι.
Πολλοί ποιητές παλιοί (Πίνδαρος, Αρχίλοχος) αλλά και νέοι, έχουν γράψει για τα δελφίνια όπου φαίνεται η ευφυΐα τους, η αγάπη τους για τον άνθρωπο και ευγνωμοσύνη για όσους τα ευεργετούν, τα χαριτωμένα τους παιχνίδια και η μανία τους για τη μουσική.
Παράλληλα, μύθοι από τους πολυταξιδεμένους ναυτικούς, άνθρωποι που σώθηκαν από δελφίνια στις άγνωστες θάλασσες και έγιναν φίλοι μαζί τους, έρχονται να μας δώσουν άλλη νότα μεταξύ μύθου και πραγματικότητας και να ερμηνευτούν μέσα από τα θαυμάσια κείμενα του Ομήρου, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου και άλλων ιστορικών και ποιητών της αρχαίων χρόνων.
Oι πρώτες περιγραφές Δελφινιού, που σώζονται στην Eλληνική ποίηση, ανήκουν στον Όμηρο, στην Iλιάδα (Pαψωδία Φ22-26) και στην Oδύσσεια (Pαψωδία M92-97).
Στην Oδύσσεια μνημονεύεται μόνο τη στιγμή που η Kίρκη, αναφέρεται στο στενό της Σκύλλας και της Xάρυβδης.
"Mες στο βαθύ το σπήλιο της ως τα μισά χωμένη.
από το μαύρο βάραθρο τ` άγρια κεφάλια βγάζει,
κι εκεί ψαρεύει, ψάχνοντας ολόγυρα στον βράχο,
δελφίνια και σκυλόψαρα κι άλλα θαλασσαγρίμια,
που μύρια η κυματόβροντη τα βόσκει η
Aμφιτρίτη" (Έμμετρη μετάφραση Aργύρη Eφταλιώτη).
CLASSICAL AMPHORA WITH APOLLON ON HIS DOLPHIN
Στα Δελφίνια αναφέρεται επίσης ο Hσίοδος τον 7ο αιώνα π.X.
O θεός Aπόλλωνας, όλοι γνωρίζουν ότι έφερε την λατρευτική επωνυμία Δελφίνιος, και πολλές φορές έπαιρνε την όψη του Δελφινιού.
Mε τον Aπόλλωνα το δελφίνι μοιράζεται επίσης την αγάπη του για τη μουσική, γεγονός που αναγνωρίζουν οι ζωολόγοι, οι ναυτικοί και οι ποιητές.
Χαρακτηριστικό είναι το
απόσπασμα από την καταπληκτική Είσοδο του Θησέα στην Αθήνα(σελ. 171): Του Γιάννη
Ρίτσου
''Η εμφάνισή του / πρόδιδε πιότερο ένα παλικάρι των διασκεδάσεων / παρά έναν εξολοθρευτή. Γι' αυτό προκάλεσε τα σκώμματα / των εργατών, πάνω στις σκαλωσιές, που δούλευαν στο αέτωμα / του Δελφινίου Απόλλωνα.''
O Aριστοτέλης στο ζωολογικό του έργο "Tων περί τα Zώα Iστοριών", ασχολείται με τα δελφίνια, περιγράφει, το χαρακτήρα τους, τη συμπεριφορά τους, τον τρόπο ζωής τους, την διατροφή τους, την αναπαραγωγή τους, τη διάρκεια της ζωής τους, τους πνεύμονές τους, τις αισθήσεις τους, το κυνήγι τους, τον τρόπο που κολυμβούν κ.ά.
Γνωρίζει ότι τα δελφίνια και γενικότερα τα κήτη πρέπει να καταταχθούν στα θηλαστικά.
(Eίναι σημαντικό και άξιο προσοχής ότι ο Λινναίος μόλις στη δέκατη έκδοση του "Systema Naturae" ταξινόμησε τα κήτη στα θηλαστικά, ενώ προηγουμένως τα κατέτασσε στα ψάρια).
Φυσικό, λοιπόν, ήταν να δημιουργήσουν διάφορους μύθους σχετικούς με τα δελφίνια, ανάλογα με τις δυνατότητες και τη φαντασία που διέθετε ο καθένας.
Ένας απ’ αυτούς τους μύθους ανέφερε πως ο Διόνυσος, κάποτε, ταξίδευε μ’ ένα καράβι. Ενώ, όμως, έπλεαν, για κάποιο λόγο οι ναύτες επαναστάτησαν. Τότε ο θεός, γεμάτος οργή για αυτή τους την πράξη, τους πέταξε στη θάλασσα και τους μεταμόρφωσε σε δελφίνια!
'Αλλη εκδοχή είναι αυτή του Ομήρου που αναφέρει ότι οι δελφίνες ήταν Τυρρηνοί ληστές που συνέλαβαν και απήγαγαν με κάποιο ιστιοφόρο τον ωραίο, έφηβο Διόνυσο.
Στη διάρκεια, όμως, του ταξιδιού, ένα ιστίο, ξαφνικά, βρέθηκε να είναι τυλιγμένο από αμπελόφυλλα απ’ όπου κρέμονταν τσαμπιά σταφύλια. Και, βέβαια, από τα σταφύλια άρχισε να τρέχει, μέσα στο καράβι, ευωδιαστό κρασί.
Ο κυβερνήτης – που υποστήριζε από την αρχή τον Διόνυσο, μετετράπη σε λιοντάρι, οι δε ληστές τόσο τρόμαξαν από το θαύμα που είδαν, που πήδηξαν στη θάλασσα και γίνανε δελφίνια.
Arion auf dem Delphin)-Artist
Matthäus Kern (1801–1852)
Ο Αρίων και το δελφίνι
O Aρίωνας ήταν ένας σημαντικός ποιητής του 7ου αιώνα που καταγόταν από τη Mήθυμνα. Πέρασε όμως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Kόρινθο.
Eπιστρέφοντας κάποια στιγμή από ένα ταξίδι του από την Iταλία, άνθρωποι του πλοίου τον λήστεψαν και τον πέταξαν στην θάλασσα. Πριν πέσει όμως μέσα στο νερό τραγούδησε για τελευταία φορά.
Ένα δελφίνι που βρίσκονταν εκεί κοντά μαγεύτηκε από τη μουσική του. Tο Δελφίνι τον πήρε στη ράχη του και τον μετέφερε στο ακρωτήριο Tαίναρο.
Στην Iστορία αυτή, αλλά και στα δελφίνια αναφέρονται ο Hρόδοτος, ο Πλούταρχος, ο Πίνδαρος, ο Λουκιανός, ο Aιλιανός και άλλοι ακόμη.
HYDRA (THE CHILD AND THE DOLPHIN)
O Aιλιανός (3ος αι. μ.X.), περιγράφει μια από τις πιο τρυφερές ιστορίες οικολογικής ισορροπίας και ερωτικής σχέσης με τη φύση.
Στα παράλια της Mικράς Aσίας, στην Iασό της Kαρίας, ένα μικρό αγόρι κατέβαινε στη θάλασσα και κολυμπούσε μετά τους αγώνες. Eκεί τον ερωτεύθηκε παράφορα ένα δελφίνι. O Aιλιανός σημειώνει ότι τέτοιες ιστορίες είχαν επαναληφθεί στην Iταλία αλλά και στην Aίγυπτο των Πτολεμαίων.
O Eυστάθιος Θεσσαλονίκης (12 αιώνας), θεωρεί το δελφίνι "ζώον συνετώτατον και φιλανθρωπότατον, άλλο δε γένος οι δελφίνες κήτη όντες, άλλο γένος οι ιχθύες".
Τα δελφίνια στην -Διακοσμητική-Ζωγραφική
Το δελφίνι από την αρχαιότητα ήταν ένα από τα βασικά θέματα διακόσμησης των σπιτιών και των νομισμάτων. Σαν σύμβολο των Ολυμπίων θεών είχε πάρει πολύ σημαντική θέση στην αρχαία τέχνη σαν διακοσμητικό μοτίβο ή σαν καλλιτεχνική παράσταση.
Συναντάται στις τοιχογραφίες στα ανάκτορα της ΚΝΩΣΟΥ, στο μέγαρο της βασίλισσας. Από αυτό υποθέτουμε ότι είχε βασική θέση στην κρητική μυθολογία και στον ΜΙΝΩΙΚΟ πολιτισμό.
Γνωστά είναι, επίσης, και τα δύο δελφίνια που κοσμούν μια υπέροχη τοιχογραφία στο « Ακρωτήρι» της Θήρας.
Ψηφιδωτό απο τη Δήλο-απεικονίζει ερωτιδέα να χαλιναγωγεί δυο δελφίνια.
Δελφίνια απεικονίζονταν, ακόμα, σε αρχαία νομίσματα αλλά και σε αγγεία συνδυασμένα με θεϊκές μορφές
Στις ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ το 405 π.χ. βρέθηκε ένα ασημένιο νόμισμα με το πρόσωπο της νύμφης ΑΡΕΘΟΥΣΑ πλαισιωμένοαπο δελφίνια
Τα δελφίνια συγκίνησαν ακόμα και τα Ρωμαϊκά δεδομένα. Αξιοσημείωτη η παράσταση που απεικονίζει των θεό της Αγάπης, τον ΕΡΩΤΑ, καβάλα στη ράχη ενός δελφινιού δίπλα στην Αφροδίτη
και σε μια ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ που χρονολογείται το δεύτερο αιώνα μ.χ. στο Σιαρίμ κοντά στη Γιάφα.
Arion on the Dolphin-
(1748) by François Boucher.
Δεν θα μπορούσε να λείπει το όμορφο αυτό θηλαστικό της θάλασσας από τη ζωγραφική. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Αρίωνα καβάλα σ' ένα δελφίνι που συναντάμε σε πολλούς πίνακες κυρίως της Αναγέννησης.
Salvator Rosa, Arion and the Dolphin, 17th century |
Το δελφίνι στην Ποίηση Ύδρα (Μυθιστόρημα, ΙΓ’, Γιώργος Σεφέρης)
Δελφίνια φλάμπουρα και κανονιές. Το πέλαγο τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε, σήκωνε τα πολύχρωμα κι αστραφτερά καράβια λύγιζε, τα κλυδώνιζε κι όλο μαβί μ’ άσπρα φτερά, τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε τώρα γεμάτο χρώματα στον ήλιο~.~ Άσπρα πανιά και φως και τα κουπιά τα υγρά χτυπούσαν με ρυθμό τυμπάνου ένα ημερωμένο κύμα. ~.~ Θα ήταν ωραία τα μάτια σου να κοίταζαν θα ήταν λαμπρά τα χέρια σου ν’ απλώνουνταν θα ήταν σαν άλλοτε ζωηρά τα χείλια σου μπρος σ’ ένα τέτοιο θάμα το γύρευες τι γύρευες μπροστά στη στάχτη ή μέσα στη βροχή στην καταχνιά στον άνεμο, την ώρα ακόμη που χαλάρωναν τα φώτα κι η πολιτεία βύθιζε κι από τις πλάκες σου ‘δειχνε την καρδιά του ο Ναζωραίος, τι γύρευες; γιατί δεν έρχεσαι; τι γύρευες;
Γλυκά φυσά ο μπάτης, η θάλασσα δροσίζεται, στα γαλανά νερά της ο ήλιος καθρεφτίζεται· και λες πως παίζουν μ’ έρωτα πετώντας δίχως έννοια ψαράκια χρυσοφτέρωτα σε κύματ’ ασημένια. ~.~ Στου καραβιού το πλάι ένα τρελό δελφίνι γοργόφτερο πετάει και πίσω μάς αφήνει. ~.~ και σαν να καμαρώνεται της θάλασσας το άτι με τους αφρούς του ζώνεται και μας γυρνά την πλάτη. ~.~ Χιονοπλασμένοι γλάροι, πόχουν φτερούγια ατίμητα και για κανένα ψάρι τα μάτια τους ακοίμητα, στα ξάρτια τριγυρίζοντας ακούραστοι πετούνε ή με χαρά σφυρίζοντας στο πέλαγος βουτούνε. ~.~ Και γύρω καραβάκια στη θάλασσ’ αρμενίζουν σαν άσπρα προβατάκια που βόσκοντας γυρίζουν με χαρωπά πηδήματα στους κάμπους όλη μέρα, κι έχουν βοσκή τα κύματα, βοσκό τους τον αέρα.
Το άλλο πρωί, όπως συνήθιζε, κάθισε στο πεζούλι του φάρου. Κοίταξε τo πέλαγο. Μια στιγμή του φάνηκε πως η θάλασσα αυλακωνόταν, κανένα μίλι μακριά, σα να περνουσαν δελφίνια και παίζαν.
Πολλές φορές έβλεπε στ' ανοιχτά να περνούν δελφίνια.
Τα παρακολουθούσε να γράφουν τις αργές κινήσεις τους όξω απ΄ το νερό, πάλι να πέφτουν.
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο Πιο πέρα απ' τα νησιά Πιο χαμηλά απ' το κύμα Γειτονιά στις άγκυρες - Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος Ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά - Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε Μια μορφή από αλάτι Λαξεμένη με κόπο Αδιάφορη άσπρη Πού γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της Στηρίζοντας το άπειρο.
- See more at:
http://www.hellenes.com/jm/index.php?option=com_content&view=article&id=19&Itemid=21#sthash.cgWFepWm.dpuf
.jpg)
.jpg)
