ΜΟΝΑΞΙΑ-Rilke Reiner-Maria

 Μοναξιά

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη.
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.

Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.
Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα.

κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται:
τη μοναξιά τη παίρνουν τότε τα ποτάμια...

Α-Ταξίδευτες επιθυμίες

Αυτές οι επιθυμίες οι α-ταξίδευτες.

Κάποτε, απο καιρό εις καιρό, όλοι φορτωνόμαστε δυσβάσταχτες επιθυμίες, τις κουβαλάμε στον ανήφορο, μας πάνε, δεν τις πάμε.

Κάποτε κουράζονται κι αυτές, αλλάζουν, αλλάζουμε  κι εμείς.

Κουραζόμαστε να τις περιφέρουμε στους ώμους, χωρίς ποτέ να τολμήσουμε ακόμα κι όταν ξέρουμε πως αυτές οι επιθυμίες οι ανείπωτες, είναι σαν τα κλειδωμένα συρτάρια που όλοι ή σχεδόν όλοι κρύβουμε τα πιο βαθειά μας μυστικά.

Κι όμως, γιατί <αυτές τις επιθυμίες> δεν θελήσαμε να τις φανερώσουμε;.

Και το χειρότερο γιατί δε θελήσαμε να τις κάνουμε πράξη;

Απο φόβο ό,τι μπορεί να πραγματοποιηθούν;

Και τότε ;

 Πρέπει να βρούμε άλλες, έτσι για να έχουμε κάτι απλά να το επιθυμούμε;

Μοιάζει με την ιστορία ενός συγγραφέα, όλη του τη ζωή επιθυμούσε, ονειρευόταν να επισκεφτεί το Παρίσι.

χρόνια και χρόνια το ετοίμαζε αυτό το ταξίδι.

Και όταν στα 75 αποφάσισε να το πραγματοποιήσει, δεν κατέβηκε ποτέ τη σκάλα του αεροπλάνου.

-Τώρα  είπε, τώρα;  Τι θα έχω να ονειρεύομαι;.

Ομως. μη με ρωτήσετε, αν έτσι έπρεπε να κάνει-αλήθεια δεν ξέρω, άλλωστε,  δεν ονειρεύτηκα ποτέ να πάω στο Παρίσι. Αλλες είναι οι δικές μου επιθυμίες, για αλλού φτιάχνω τα καραβάκια μου και τα ρίχνω στο γιαλό.

Και που ξέρετε;

Ισως κάποια μέρα να μπω σ'ένα απ'αυτά για να κάνω το δικό μου ΤΑΞΙΔΙ.Μαρία Λαμπράκη.

   

ΕΛΕΝΗ ΑΡΒΕΛΕΡ- ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ .

Μάθετε να μιλάτε καλά ελληνικά !

Στην γλώσσα αυτή δικάζει ο Πανταχού 

Παρών.

Ήγγικεν οσονούπω η βασιλεία των 

ουρανών.

Κι εκεί, στου φοβερού κριτήριου τον χώρο,

ίσως δεν βρείτε μεσολαβητή και δικηγόρο,

αφού η Παναγιά μιλάει μονάχα εβραϊκά,

κι ο Παύλος τρέχει και δεν φτάνει, άρον-

άρον,

την υπεράσπιση να κάνει πολυπληθών 

βαρβάρων.

Για τον καθένα οι Άγγελοι, σε απλή 

δημοτική

έγραψαν και κρατούν κιτάπια μ’ έπαινους 

και ψόγους.

Δεν είν’ λοιπόν ανάγκη σοφούς να πείτε 

λόγους.

Η γλώσσα του παππού και της γιαγιάς αρκεί.

Μέμφομαι τον αιώνα, 2001.