Χωρίς σύνορα..

Αλλα ονόματα φώναζαν, το δικό σου έφερνε ο άνεμος.
Λοξές διαδρομές, κατεύθυνση αντίθετη έπαιρνα, στο δρόμο σου έβγαινα.
Διάβαζα βιβλία, έμπαινα σε άλλες μνήμες, θα ξεχάσω έλεγα κι όμως κοιμάσαι ακόμα στα όνειρά μου.

Ησύχασε, θα είμαι σαν τις πάνινες-ακέφαλες- κούκλες που αγκαλιάζουν τρυφερά τη νύχτα, τα παιδιά των καταυλισμών.
 Ησύχασε, όταν θα έχω κλειστεί απ'όλους τους δρόμους, πάλι σε νέα περιγράμματα θα σ' έχω ορίσει.
Χωρίς σύνορα και ίσως αυτή τη φορά-με αναγνωρίσεις.Μαρία-Λαμπράκη

''Ετσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία μας χρόνια/απο ένα τίποτα/ένα αύριο που άργησε νάρθει ή ένα λυκόφως που κράτησε λίγο.Τάσος Λειβαδίτης .

H σκέψη σου....

Τρεμόσβησε  στο εικόνισμα η φλόγα απ' το καντήλι.

Κακό σημάδι σκέφτηκα -Αέρας δε φυσά..

Ποιας σκέψης το φτερούγισμα  στη νύχτα έχει στείλει;

Ποιος στεναγμός -Αξόδευτος-Κι απόψε ξαγρυπνά;

Να' ναι εκείνων που έφυγαν και δίνουνε σημάδι;

Κι όσα τα μάτια δε θωρούν μα νιώθει η Καρδιά;

Είναι ψυχές που ξέφυγαν για λίγο απ' τον Αδη;

Κι ήρθαν μαντάτα να μου πουν -για μια ''παρηγοριά'';

΄Η Μήπως είναι η σκέψη σου
Κι ήρθε να μ' ανταμώσει;
Μαρία Λαμπράκη .

Ανθρώπων 'Εργα

Πάθη-Θεία -Και ανθρώπινα..

Εκούσια τα πρώτα ...

Ακούσια των ανθρώπων...
Τον τελευταίο καιρό μοιάζουν με τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά...
Καθ' ένας μόνος του σηκώνει το δικό του Σταυρό.

Κανείς Σίμωνας δεν προσφέρεται, ίσως και να μην υπάρχει..

Οι πραίτορες και οι λοπωδύτες παίζουν στα ζάρια τις τύχες μας, έχουν ήδη διαμερίσει τα ''ιμάτια ημών ''και σε Πιλάτια λεκάνη ''Νίπτουν τα χείρας ''...

Τα τριάκοντα αργύρια , βρήκαν πρόθυμο τον Ιούδα.

Η προδοσία καραδοκεί με ένα φιλί στο στόμα.

Ουδείς μετανιώνει -Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις.

Το Θείο Πάθος και τα πάθη των ανθρώπων..

Ενώπιόν τους στέκονται μόνο οι ''καταραμένοι'', οι ''τρελοί'', οι ''ποιητές''.

Ολοι όσοι καρφωμένοι στο Σταυρό τους, ψιθυρίζουν το δικό τους ''Μνήσθητί μου''.