Σελίδες

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Tα πουλιά της μνήμης


Tα πουλιά της μνήμης (Δημήτρης Λαμπρέλλης)

Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.
Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει.
Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι.
Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελαήδημα του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξη του.
Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει και ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του.
Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο… 
Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος.

Από το μυθιστόρημα "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" της Colleen McCullough
"Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in".

The birds they sang 
at the break of day 
Start again 
I heard them say 
Don't dwell on what 
has passed away 
or what is yet to be. 
Ah the wars they will 
be fought again 
The holy dove 
She will be caught again 
bought and sold 
and bought again 
the dove is never free. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in. 

We asked for signs 
the signs were sent: 
the birth betrayed 
the marriage spent 
Yeah the widowhood 
of every government -- 
signs for all to see. 

I can't run no more 
with that lawless crowd 
while the killers in high places 
say their prayers out loud. 
But they've summoned, they've summoned up 
a thundercloud 
and they're going to hear from me. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in.

You can add up the parts 
but you won't have the sum 
You can strike up the march, 
there is no drum 
Every heart, every heart 
to love will come 
but like a refugee. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack, a crack in everything 
That's how the light gets in. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack, a crack in everything 
That's how the light gets in. 
That's how the light gets in. 
That's how the light gets in.
 

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Σαν αίνιγμα ...Σαν μυστικό

Ανάμεσα στη νύχτα /και την αυγή /κέντησε με ευλαβική σιωπή τ'όνειρο της καινούργιας μέρας o χρόνος.
Σαν αίνιγμα  /σαν μυστικό /να το παραδώσει αμόλυντο/ στο πρώτο φως... 
Το παίρνω τρυφερά στην αγκαλιά μου..Περιμένοντας την ενσάρκωση του/στον ακατάλυτο θρόνο του Ήλιου .(Μαρία-Λαμπράκη-)

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Με τις σκιές

Μπλουζ(Σταύρος Ζαφειρίου)

Είναι η θλίψη της νύχτας
η ερημιά
των κατάφωτων δρόμων,

καθώς βαδίζεις ανώδυνος

με το τσιγάρο στα χείλη,

με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες,

μια και δεν έχεις πού να τις τινάξεις

ή μάλλον έχεις, μα δεν τολμάς.

Σχισμένα βλέμματα
έρπουν στο σώμα σου,

κουρελιασμένες αισθήσεις

σε ανιχνεύουν.

Αγωνιάς να ξεφύγεις

ακίνητος
φυλλομετρώντας ξανά και ξανά
τα γερασμένα σου παραμύθια.
Γίνεσαι ο λύκος
στο κρεβάτι της γιαγιάς,

ο δράκος που καταβροχθίζει

τα κορίτσια του

Αγκάθι γίνεσαι στην καρδιά

της πεντάμορφης,

ο κακομούτσουνος παλιάτσος

στην αυλή του βασιλιά.
Είναι εκείνο το τραγούδι,
απέραντη περιπλάνηση μπλουζ μοναξιάς,

με την πνιγμένη φωνή

της μεγάλης Μάμα,

με τη γλώσσα

ξασπρισμένη στα δόντια
νυν και αεί προσευχή των ανώνυμων·
οι βελονιές του σαξοφώνου

στις χαλαρές ραφές του εγκεφάλου,

τα καράβια

που σε ταξίδεψαν σε τοπία δυσβάσταχτα,

που θα ταξιδέψουν

ακόμα.
Απο την ποιητική συλλογή:Ζεστή Πανσέληνος

Με τις σκιές

α΄
Βγάζεις, βγάζεις τις λέξεις, αφαιρείς·
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα

Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτή:
Είμαι καλά

Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,

προσμένοντας τ’ αδέσποτα της νύχτας.
β΄
Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.


Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της μνήμης
τους φουφουλιάζω, να δεχτούν τη βροχή.

Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα.
Κάτι ρίζες μονάχα,

η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.(Σταύρος 
Ζαφειρίου)