Όσκαρ Ουάιλντ: » Η σιωπή του έρωτα»

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται

στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει

ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

(πρωτότυπο κείμενο:

 Silentium Amoris Oscar Wilde (1854–1900)

As oftentimes the too resplendent sun

Hurries the pallid and reluctant moon

Back to her sombre cave, ere she hath won

A single ballad from the nightingale,

So doth thy Beauty make my lips to fail,

And all my sweetest singing out of tune.

And as at dawn across the level mead

On wings impetuous some wind will come,

And with its too harsh kisses break the reed

Which was its only instrument of song,

So my too stormy passions work me wrong,

And for excess of Love my Love is dumb.

But surely unto Thee mine eyes did show

Why I am silent, and my lute unstrung;

Else it were better we should part, and go,

Thou to some lips of sweeter melody,

And I to nurse the barren memory

Of unkissed kisses, and songs never sung.)

Από τον Ν. Δ. Α1: Όσκαρ Ουάιλντ: » Η σιωπή του έρωτα»

Γρήγορα που σκοτεινιάζει Φθινοπώριασε

Γρήγορα που σκοτεινιάζει
Φθινοπώριασε 
Η νύχτα απλώνει από νωρίς σεντόνια δίχτυα/είναι η ώρα που /βγαίνει στην επιφάνεια η επιθυμία .
Ολα παίρνουν το σχήμα σου/η απουσία καταλαμβάνει την ακίνητη ροή του χρόνου/ανοίγοντας την πόρτα της απόστασης /παραμερίζοντας την τέφρα των ημερών...
Γρήγορα που σκοτεινιάζει...
Φθινοπώριασε 
Κι εσύ; Ακροβατείς στην κόψη του ελάχιστου /εισπνέεις τις ανάσες μου/εκπνέεις  τις απόκρυφες στιγμές μου/δεν λες τίποτα/με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια/κι αυτόβουλα παραδίνομαι στου Ερωτα σου το μαχαίρι/ το ηδονικό... 
Φύγε , φύγε απο τα μάτια μου/γιατί /αν αρχίσουν τα δάκρυα /θα γίνουν Ωκεανός /και θα πνιγούμε ..

Γρήγορα που σκοτεινιάζει ...
Φθινοπώριασε ..
Τις νύχτες πάντα του χεριού σου /με είχες..
Ισως, γιατί, όπως γράφει ο Νίκος Καρούζος: <<Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…>>
Μαρία Λαμπράκη

Του ονείρου το καράβι

Τις νύχτες που ο ύπνος αρνείται να με παραδώσει στις ''αγκάλες του Μορφέα'' και το καράβι της θύμησης αρμενίζει με την πλώρη μυτερή στο πέλαγος που λέγεται Ζωή, αρχίζουν σαν ξωτικά να γυρνούν οι σκέψεις μου ολόγυρα.
Σκέψεις γλυκιές, πικρές, γλυκόπικρες, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ..
Aρχίζεις τότε να αναζητάς έναν ήχο, για να  σπάσει σε χίλια κομμάτια την ησυχία της νύχτας, αλλά μόνο ο ήχος του ρολογιού μετράει το χρόνο της απουσίας.

Αrt, by Fran Peppers
Αξαφνα, αλλάζουν όλα, ο καθρέπτης μου επιστρέφει το είδωλο''ραγισμένο πρόσωπο'' κι' όμως αυτό το κορίτσι, αυτό το βλέμμα, έχει το βλέμμα μου, κοιτάζει αλλού, σαν να ψάχνει κάτι-κάτι άλλο-σαν να ελπίζει πως θα το βρει κάποτε.
Είναι σαν να μου ζητά να μπω στον κόσμο της, αυτόν που μόνο εκείνη μπορεί να βλέπει.
Στην ουσία, στ' όνειρο..
Αυτο το κορίτσι, έχει το βλέμμα μου, ψάχνει να βρει την αλήθεια, η φωνή της ζητάει να προσπεράσει τα ερείπια.
Μα τι κάνει;
Απλώνει τις μπογιές;
-Θέλω χρώματα <μου λέει>
Βάλε χρώματα στον πίνακά μου πολλά.Πάρε το πινέλο και δείξε μου.>>
-Να σου δείξω; τι να σου δείξω;<είπα>
-Δείξε μου πως μπορείς να χρωματίσεις τη ζωή σου με όλα τα χρώματα, πασαλείψου απο ζωή kαι άσε υπολείμματα σε όλες τις γωνίες γύρω σου.
-Μη με κοιτάζεις έτσι αμίλητη<συνέχισε> ή μάλλον κοίταζε με, θέλω να νιώσω ο,τι σκέφτεσαι..
Εχεις ένα ελεύθερο βλέμμα -Θέλεις να είσαι ελεύθερη
Μην απαντάς; Το ξέρω..
-Θα'θελες να ήσουν μια άλλη, να ζούσες σε διαφορετική εποχή,  μην το αρνείσαι; Το ξέρεις γι'αυτό σωπαίνεις..

-Κοίτα αυτό το μικρό κοριτσάκι με την κόκκινη κορδέλα στα ξανθά του μαλλιά, δε σου θυμίζει τίποτα;

''Χέρια πόδια στην αυλή
Ολοι κάθονται στη γη''
              Αγόρι 
-Ελα μωρέ, με χτύπησες
             Κοριτσάκι
-Δεν το ήθελα, με σπρώξανε
             Αγόρι
-Ναι, καλά τώρα, κοίτα τα μπράτσα μου; Μπορώ να σε δείρω, γιατί άμα θυμώνω αγριεύω
          Κοριτσάκι
-Δε σε φοβάμαι, δε φοβάμαι κανέναν και τίποτα
         Αγόρι
-Μπα, πολύ γενναία μας το παίζεις
πως σε λένε;
        Κοριτσάκι
-Μαρία, και είμαι ατρόμητη
      Αγόρι
-Χα χα , τι ζωγραφίζεις εκεί;
     Κοριτσάκι
-Ενα καράβι, μ'αυτό θα ταξιδέψω όλο τον κόσμο όταν μεγαλώσω, θα γίνω καπετάνιος
     Αγόρι
-Εισαι παλαβή νομίζω, αφού είσαι κορίτσι, δεν μπορείς, χα χα
    Κοριτσάκι
-Μπορώ...
    Αγόρι
-Καλά, κοριτσάκι
   Κοριτσάκι
-Καλά, ''Κάπτεν '' να λες
   Αγόρι
-Καλά το είπα εγω ό,τι είσαι παλαβή

-<Λοιπόν>; ακόμα σκέφτεσαι τι θα ζωγραφίσεις;
Πάρε το πινέλο και βάλε τα χρώματα της ζωής σου.
-Ενα καράβι,<απάντησα>
Eνα Καράβι..
Το πρωί ξύπνησα με του Ηλιου το χάδι στο μέτωπο.
Πάνω στο κομοδίνο μου, σε μια κόλα χαρτί ήταν ζωγραφισμένο ένα Καράβι...

Παράξενη νύχτα  <σκέφτηκα>

Δεν ξέρω, αν όλα αυτά ήταν της φαντασίας μου ή απλά τα ονειρεύτηκα, σημασία έχει ό,τι τώρα ξέρω...(Μαρία Λαμπράκη)