Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία / όταν σε θυμάμαι;

Σήμερα στην άκρη της θάλασσας/κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..
Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο / έκρυβε τα μυστικά του/στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού..
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Μια αδέσποτη ψιχάλα / διέκοψε βίαια των ειρμό της σκέψης μου
Κι άρχισε η βροχή να σταλάζει αργά/ βασανιστικά τη λύπη στα μάτια
Πως να κλείσεις τις ρωγμές ;
Η μνήμη ακόμα με καίει.. 
Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία /όταν σε θυμάμαι;(Μ-Λαμπράκη)

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις-Κατερίνα Γώγου

"Ιδιώνυμο" Κατερίνα Γώγου

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί

κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση

μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα

και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια

τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό

για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα

τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω

κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά

και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας

γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα- 

τον Ιούλιο κάποτε

Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

για να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 

πώς θα μ’αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.

Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .

Κι εκεί.» (Kατερίνα Γώγου)

Κατερίνα Γώγου (1940-1993),
 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(αποσπάσματα)

1
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα των χεριών της κόρης μου
4 χρόνια άστεγη τώρα…

2
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Κρύωνα.
Και όπου κι αν έστρεψα
Όξος και πρέζα και χολή

3Και τα παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους

Και ήρθε – και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Και χωμάτινος βόλος έγινα
Και μέσα μου κύλησα
Και σε μια ανάσα της ψυχής μου
Που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα-
και έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.

5

Κι όσο νερό έβγαλα
Νερό δεν είχε για μένα
Στέρεψα – λέπια- γοργόνα έγινα
Κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ…

6

Κι όταν τα μάτια άνοιξα
Και πλάι και γύρω και παντού
Μεγάλη λίμνη έγινε
Που πλέανε αιωνόβια μικρούτσικα ανθράκια

7

…νύχτωνε στον ουρανό…
Και σε δυό περίεργα σύννεφα
Που ακίνητα τρέχαν
Εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητους «ληστές»
Στα φώτα σταυρωμένη

8

Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος την ζωή.
Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.
Άσκησα την όραση μου για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου

 ..................

10

Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις
Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες
Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
Σε ξεροπόταμους να πλέω…

11

ΜΗ!…
«Τυλίγω πάγο στο συναίσθημα
Τίποτ’ άλλο δεν είναι»
Υστέρα μεγαλώνοντας κι άλλο
Το άνοιγμα των χεριών
«Φοβάμαι» είπε
κι έφυγε με μια ασήκωτη βαλίτσα
το παιδί
αφήνοντάς με
σε μια πόρτα ανοιχτή
από αναρριχητικά τρόμου και σκοτάδι πνιγμένη
10 Οκτωβρίου η Μυρτώ
Το μήνα των παγωμένων σταφυλιών γεννημένη.

Ολόκληρη αναφορά /εδώhttp://www.poiein.gr/archives/138/index.html

Πως με κοιτάζει έτσι, Κατερίνα Γώγου (Απόντες)
Μελοποίηση & ερμηνεία : Τάκης Γραμμένος

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

 "Μπροστά σε τέτοιο ηλιόγερμα ντροπή το φως της μέρας" Κ. Παλαμάς

«Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε 

στιγμή το λάδι του ματιού μας,

δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό

 βάρος της πέτρας που σηκώνει στη ράχη,

σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ' 

το γόνα τού μεσημεριού,

οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο 

τους σαν τα δελφίνια μπρός απ' τα 

σκιαθίτικα καΐκια 

Ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αετός 

πού βάφει της φτερούγες του στο 

λιόγερμα>>Γιάννης Ρίτσος.

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ(Νίκος Γκάτσος)

Ασήμαντα περιστατικά - Αργύρης Χιόνης (απόσπασμα)

Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε

 σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,

«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε.

 Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν 

γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα» 

λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες»  λέει ο άοπλος,

«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα

 με σκότωνες.

Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;

Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω»  επιμένει ο οπλισμένο    αν

 σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»  

λέει ο άοπλος.

«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη.. 

Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η

 απόλαυση» ...;

Παλιά καλοκαίρια, Λένα Παππά

Καρπίζουνε μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θρο΄ί' σματα αγγίσματα.

Τίποτα δε χάθηκε στ' αλήθεια, όλα είναι εδώ,

 όλα είναι εδώ.

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης

πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης.

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας.

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.

Αγνοώ
τις αγοραίες
τεθλασμένεςτου έρωτα

στην ευθεία

τον μετρώ 

βλέμμα με βλέμμα.(Μαρία Τσολιά)