Γεώργιος Σεφέρης (29/2/1900-20/9/1971)

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
            μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.(Ερωτικός λόγος)Γ.Σεφέρης 

Γιώργος Σεφέρης

Αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μάρω

“η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω

 την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα μ’

 αγαπούσες λιγότερο”

“πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις

 να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την

 κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι

 το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα.

 Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας

 άγνωστος δρόμος μπροστά μου..”

“ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά

 μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα

 από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη

 σου. Aυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι, πώς

 να το πω, που με ατιμάζει”

…Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’

 αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου

 εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και

 ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή

 μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν

 τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι

 οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο,

 είναι κομμένοι. Πως μόνο απ΄ αυτόν μπορώ

 πια να περάσω.”

“Καληνύχτα, αγάπη, έλα στον ύπνο μου

Ποτέ δεν έρχεσαι στον ύπνο μου. Σε

 συλλογίζομαι τόσο πολύ τη μέρα.”

κι αν σου γράφω έτσι που σου γράφω, δεν είναι

 για να με καταλάβεις, αλλά για να με νιώσεις

 λίγο πιο κοντά σου όπως , αν ήταν βολετό να

 σε χαϊδέψω. Τίποτε άλλο”

“όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο

 του, πρέπει να βρεί τρόπο να μην ξυπνά ποτέ

 του…”

“θα ήθελα τρείς μέρες κοντά σου χωρίς λέξη.

 Λέξη…”

“φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από

 μακριά να σ αγαπώ..”

“δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά

 αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου

 τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα

 πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου

 κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν

 τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα

 μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν

 επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που

 λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση

 και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα”

Ονειρο ήτανε..

Ονειρο ήτανε..
Χθες το βράδυ στ' όνειρό μου/ήρθες και περπάτησες...
Ονειρεύτηκα ό,τι ήμουν στη μέση μιας θάλασσας σμαραγδένιας/ασημένια νύχτα με φεγγάρι/ή ενός ορίζοντα χαράς
Πως να στο εξηγήσω/ήταν ένα ακαθόριστο,θολό τοπίο/σαν την Αναμονή
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ' ονείρου/ως κύματα μιας θάλασσας ταγμένης /στην παλίρροια του Ερωτα.
Ωσπου,το ανέφελο τοπίο συννέφιασε /απο την ένταση της παρουσίας σου/κι άρχισε να βρέχει /αναπάντεχα /κι απο παντού.
Με ανέβασες τότε στη χαίτη τ' Ανέμου καλπάζοντας στ' άπειρο.Μέχρι που τα σώματά μας «Εξαϋλώθηκαν»σκορπίζοντας στο στερέωμα/ίχνη φωτός

Ο Χώρος γέμισε ενέργεια /απ' της σιωπής την 

 Εκρηξη../Χάθηκα μαζί σου /σε άλλους

 πλανήτες, μελλοντικούς .

Κι άρχισα να ξαναγεννιέμαι /εκ των έσω..

Ξύπνησα Αλαφροπατώντας σαν ίσκιος/για

 να σ΄αφήσω ήσυχος /να φύγεις...Ονειρο ήτανε..(Μ-Λαμπράκη) 

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει..

Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία / όταν σε θυμάμαι;

Σήμερα στην άκρη της θάλασσας/κοιτούσα με έκσταση πως άνοιγε την αγκαλιά της ''αφρίζοντας''/στο τραγούδι του Ανέμου..
Ενα σπασμένο κοχύλι στην άμμο / έκρυβε τα μυστικά του/στ' απομεινάρια του Καλοκαιριού..
Πως μοιάζει ο Ερωτας με κοχύλι μικρό/στην άμμο κρυμμένο..
Μια αδέσποτη ψιχάλα / διέκοψε βίαια των ειρμό της σκέψης μου
Κι άρχισε η βροχή να σταλάζει αργά/ βασανιστικά τη λύπη στα μάτια
Πως να κλείσεις τις ρωγμές ;
Η μνήμη ακόμα με καίει.. 
Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία /όταν σε θυμάμαι;(Μ-Λαμπράκη)

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις-Κατερίνα Γώγου

"Ιδιώνυμο" Κατερίνα Γώγου

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί

κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση

μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα

και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια

τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό

για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα

τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω

κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά

και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας

γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα- 

τον Ιούλιο κάποτε

Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

για να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 

πώς θα μ’αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.

Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .

Κι εκεί.» (Kατερίνα Γώγου)

Κατερίνα Γώγου (1940-1993),
 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(αποσπάσματα)

1
Το σπίτι μου όσο το άνοιγμα των χεριών της κόρης μου
4 χρόνια άστεγη τώρα…

2
Κι ανυπόδετη κι άρρωστη γύρναγα
Κρύωνα.
Και όπου κι αν έστρεψα
Όξος και πρέζα και χολή

3Και τα παιρνα να μη λυπήσω τους ανθρώπους

Και ήρθε – και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Και χωμάτινος βόλος έγινα
Και μέσα μου κύλησα
Και σε μια ανάσα της ψυχής μου
Που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα-
και έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.

5

Κι όσο νερό έβγαλα
Νερό δεν είχε για μένα
Στέρεψα – λέπια- γοργόνα έγινα
Κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμα πιο πολύ…

6

Κι όταν τα μάτια άνοιξα
Και πλάι και γύρω και παντού
Μεγάλη λίμνη έγινε
Που πλέανε αιωνόβια μικρούτσικα ανθράκια

7

…νύχτωνε στον ουρανό…
Και σε δυό περίεργα σύννεφα
Που ακίνητα τρέχαν
Εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητους «ληστές»
Στα φώτα σταυρωμένη

8

Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος την ζωή.
Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.
Άσκησα την όραση μου για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου

 ..................

10

Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις
Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες
Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
Σε ξεροπόταμους να πλέω…

11

ΜΗ!…
«Τυλίγω πάγο στο συναίσθημα
Τίποτ’ άλλο δεν είναι»
Υστέρα μεγαλώνοντας κι άλλο
Το άνοιγμα των χεριών
«Φοβάμαι» είπε
κι έφυγε με μια ασήκωτη βαλίτσα
το παιδί
αφήνοντάς με
σε μια πόρτα ανοιχτή
από αναρριχητικά τρόμου και σκοτάδι πνιγμένη
10 Οκτωβρίου η Μυρτώ
Το μήνα των παγωμένων σταφυλιών γεννημένη.

Ολόκληρη αναφορά /εδώhttp://www.poiein.gr/archives/138/index.html

Πως με κοιτάζει έτσι, Κατερίνα Γώγου (Απόντες)
Μελοποίηση & ερμηνεία : Τάκης Γραμμένος