Πυροβάτες -Ονείρων

Για τους πυροβάτες ονείρων..
Ετσι, παίρνει φωτιά η νύχτα...
Με όνειρα  που γίνονται προσάναμμα στους ανυπεράσπιστους Ερωτες. Μ.Λ

Των Ερώτων -Το Νερό

Διψούσαμε για των ερώτων το νερό..

Μα, χάσαμε την πηγή; Ή στέρεψε το ποτάμι;

Και, όλο λέμε, ίσως να γίνει αυτό το ταξίδι κάποτε..

Αλλά, επιμένουμε να παίζουμε σ'αυτό το ''παιχνίδι''
Εστω και με σπασμένα  τα φτερά.                           

(Πίνακες ζωγραφικής -Alphonse Mucha-)

Ενα καράβι της φυγής

Ποτέ μου δεν εζήλεψα καράβια αραγμένα

που' χουν για άγκυρα στεριά

κι άλμπουρα σκουριασμένα.

Ο άνεμος δε φούσκωσε ποτέ
 πανί στην πλώρη,

μήτε ένας γλάρος στον αφρό

τραγούδι δεν τους είπε.

Φοβήθηκαν τα πέλαγα

κι απόμειναν να βλέπουν

 της θάλασσας τα κύματα
να κλαίνε μανιασμένα,

για μια γοργόνα που ρωτά

σε χρόνια περασμένα..

Αν, ζει, ο μέγα Αλέξανδρος...

Ποιος τάχα να το ξέρει..

Εγώ καράβια ζήλεψα 
θάλασσες π' αρμενίζουν
που δεν φοβούνται τον καιρό
 μήτε τις Συμπληγάδες

Μα  κούρσεψαν τα πέλαγα
ψάχνοντας μιαν Ιθάκη.
Κι  έβαλαν πλώρη τον καημό

και την καρδιά πανάκι (Μαρία Λαμπράκη)

Είναι στιγμές

Είναι στιγμές

Που όλα τα χελιδόνια 

Καρτεράν τον ώμο σου

Να ξεχωρίσει μεσ' απ' τον ήλιο.

(Μάνος Χατζιδάκις).

Ευτυχώς σ' αυτή τη χώρα, το Φως  και η Μουσική είναι ακόμα με το μέρος μας...Μ.Λ.

Το Μάη λένε..

Για να κανακέψουμε του Μάη τα ''παράπονα'' με ένα τραγούδι
Για να ντύσουμε την απουσία, με μια μελωδία
Ετσι ξεγελάμε τη νύχτα, πληρώνοντας με ''λάφυρα''ξορκίζουμε τη σιωπή.Μ.Λ.

Ti να σου γράψω;

Τι να σου γράψω για την Μοναξιά;

Μια γρίλια μισάνοιχτη είναι..

Ενας πικρός καφές και ένα τσιγάρο 

Τι να σου γράψω για το Φόβο;

Κλάμα μικρού παιδιού είναι..

Ενα τόξο που λογιάζει την Ψυχή σου

Η αγωνία της κλειστής πόρτας-μια μισή καρδιά..και δυο κλειδαριές.

Τι να σου γράψω για την Αγάπη;

Λάδι στο καντήλι είναι, μια προσευχή απέραντη, τραγούδι στων άστρων τα πλήκτρα ..

Το τραγούδι του ανέμου και της βροχής
η μουσική των κυμάτων στης θάλασσας την αγκαλιά.

Τι να σου γράψω για τον Ερωτα;

Δοκιμασία είναι, μετάβαση του νου και της καρδιάς στο άγνωστο, στην τρέλα της λογικής, στην αρένα του θανάτου.
Τι να σου γράψω για τον Ερωτα και εσύ να με πιστέψεις;

'Οπως και να το ''πεις'' θα παραμένει γρίφος, σαν σφίγγα που καταπίνει Κάρματα, Ανθρώπους  και Ζωές..Mαρία Λαμπράκη.

Χωρίς σύνορα..

Αλλα ονόματα φώναζαν, το δικό σου έφερνε ο άνεμος.
Λοξές διαδρομές, κατεύθυνση αντίθετη έπαιρνα, στο δρόμο σου έβγαινα.
Διάβαζα βιβλία, έμπαινα σε άλλες μνήμες, θα ξεχάσω έλεγα κι όμως κοιμάσαι ακόμα στα όνειρά μου.

Ησύχασε, θα είμαι σαν τις πάνινες-ακέφαλες- κούκλες που αγκαλιάζουν τρυφερά τη νύχτα, τα παιδιά των καταυλισμών.
 Ησύχασε, όταν θα έχω κλειστεί απ'όλους τους δρόμους, πάλι σε νέα περιγράμματα θα σ' έχω ορίσει.
Χωρίς σύνορα και ίσως αυτή τη φορά-με αναγνωρίσεις.Μαρία-Λαμπράκη

''Ετσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία μας χρόνια/απο ένα τίποτα/ένα αύριο που άργησε νάρθει ή ένα λυκόφως που κράτησε λίγο.Τάσος Λειβαδίτης .

Ανθρώπων 'Εργα

Πάθη-Θεία -Και ανθρώπινα..

Εκούσια τα πρώτα ...

Ακούσια των ανθρώπων...
Τον τελευταίο καιρό μοιάζουν με τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά...
Καθ' ένας μόνος του σηκώνει το δικό του Σταυρό.

Κανείς Σίμωνας δεν προσφέρεται, ίσως και να μην υπάρχει..

Οι πραίτορες και οι λοπωδύτες παίζουν στα ζάρια τις τύχες μας, έχουν ήδη διαμερίσει τα ''ιμάτια ημών ''και σε Πιλάτια λεκάνη ''Νίπτουν τα χείρας ''...

Τα τριάκοντα αργύρια , βρήκαν πρόθυμο τον Ιούδα.

Η προδοσία καραδοκεί με ένα φιλί στο στόμα.

Ουδείς μετανιώνει -Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις.

Το Θείο Πάθος και τα πάθη των ανθρώπων..

Ενώπιόν τους στέκονται μόνο οι ''καταραμένοι'', οι ''τρελοί'', οι ''ποιητές''.

Ολοι όσοι καρφωμένοι στο Σταυρό τους, ψιθυρίζουν το δικό τους ''Μνήσθητί μου''.

Ξέρεις τι θάρρος θέλει?
Από μια ατολμία χάθηκε κι αυτό το βράδυ.
Ανάμεσα σ'εκείνα που ήταν να ειπωθούν μα, απόμειναν στην άκρη των χειλιών μας.
Στις κινήσεις μας, που στάθηκαν μετέωρες, συγκρατημένες απο μια ατολμία που μοιάζει με αρρώστια.
Μπροστά μου ορθώνεται ένας τοίχος.
Μα καθώς πέφτει πάνω του το φεγγάρι, τον λούζει ολόκληρο με μάγια.
Κοιτάζω θαμπωμένη το φεγγάρι και ξεχνώ τον τοίχο,γεμίζω ασήμι , αρχίζω να ονειρεύομαι.
Κι αν αυτό το λες δειλία, ξέρεις τι θάρρος θέλει να ξεχνάς τον τοίχο και να βλέπεις μόνο το φεγγάρι;(Μ-Λαμπράκη)

          

"et preterea censeo Carthago delenda est"

Aκούω συχνά τον τελευταίο διάστημα,  την εύλογη απορία όλων μας,  γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι<του τόπου >  δεν ορθώνουν ανάστημα και λόγο  για όσα συμβαίνουν στη χώρα και κατ' επέκταση '' σε όλους τους παρεπιδημούντες εν Ιερουσαλήμ ''.

Οφείλω να ομολογήσω εν μέρη έχουν δίκιο,  εν μέρη.

Yπάρχουν αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι,  που κάνουν αναφορές,  σχολιάζουν,  εκθέτουν απόψεις,  ίσως δεν προττάσουν το αναμενόμενο,  πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ας πούμε όμως τα πράγματα με τ'όνομα τους. Eδώ και αρκετά χρόνια  άνθρωποι της Τέχνης και όχι μόνο,  έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου (θα σας παραθέσω πιο κάτω  απόσπασμα απο μια συνέντευξη του ποιητή ,  στιχουργού  και συγγραφέα Κώστα Τριπολίτη  στο Ριζοσπάστη 2002).

"et in Arcadia ego" <

 Συνέχεια του παραπάνω  κειμένου>.

Χρόνια τώρα όλοι μας  ήσχεδόν όλοι, είχαμε αφεθεί στην κατ'επίφασιν ''ψευδή ευδαιμονία μας''.

Ειλικρινά αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό  ό,τι δεν μπορώ να διαχειριστώ την άξαφνη συνειδητοποίηση πως δεν ζούμε στην ιδεατή χώρα της Αρκαδίας κατά τον Σίλλερ,  ούτε καν κατα τον  μεγάλο ζωγράφο Πουσέν,  ο οποίος εμπνεύστηκε τις καλλιτεχνικές συνθέσεις του και φιλοτέχνησε τον πίνακα " τους βοσκούς της Αρκαδίας" με την περίφημη επιγραφή "et in Arcadia ego" "κι εγώ ανήκω στην Αρκαδία".  

Ανακαλύψαμε ξαφνικά  τη φτώχεια,  τους άστεγους,  την αδικία, τις απάτες,  τα σκάνδαλα και όλα τα συναφή;

Ζούσαμε τον ύπνο του δικαίου-αδίκου-απολαμβάνοντας τα αγαθά στη χώρα των Δαναών; «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Ας είμαστε ειλικρινείς έχουμε μερίδιο ευθύνης, 

 μικρό ;  μεγάλο;   δεν έχει σημασία,  ας

κάνουμε τον ''δικό μας  προσωπικό απολογισμό  και

 ας ενωθούμε για έναν κοινό σκοπό  και αγώνα.

Τώρα που απ'το ''Ωχ αδερφέ''

 -Περάσαμε στο ''Αχ αδερφέ''

 Γιατί,  απλά η φτώχεια  χτύπησε  

και τη δική μας πόρτα.

Το οφείλουμε κυρίως στα παιδιά μας. (Mαρία Λαμπράκη)

Luca Giordano (Nápolis,Itália, 18 de outubro de 

1634 – Nápolis, 3 de janeiro de 1705)

Απόσπασμα απο την συνέντευξη του Κώστα 

Τριπολίτη στο Ριζοσπάστη.

-Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται μέσα σε αυτές τις 

συνθήκες παραγωγής. Προσπαθεί να 

συγκροτήσει το εγώ του, που δεν υπάρχει 

τελικά, καθώς του το φτιάχνουν άλλοι.

Τον κάνουν ένα αμαθές, καταναλωτικό, βαριόμοιρο ζώο.

Και βάζω τον αφηγητή, εν προκειμένω 

τον τραγουδιστή, να βλέπει το εγώ του από 

μιαν απόσταση, προσπαθώντας να καταλάβει 

πώς έχει επισυμβεί αυτή η αλλοτρίωση. 

Στον ήλιο του ανύπαρκτου είμαστε, αφού ζούμε σε 

μια εικονική πραγματικότητα με μύρια 

προβλήματα που απορρέουν από τον στρεβλό

 κοινωνικό ιστό και είναι κοινωνικά, όχι 

ατομικά. Ολοι αυτοί οι μεταλούμπεν 

μετακαπιλιστές έχουν κατορθώσει να 

περάσουν διαμέσου των ΜΜΕ την αντίληψη 

ότι το εγώ μας είναι αυτό που χαίρεται με τα 

ριάλιτι σόου, με το τίποτα εμφανιζόμενο ως 

κάτι. Πρέπει να χτυπήσουμε το καμπανάκι, να 

διατηρήσουμε τον εαυτό μας, που τον έχουν 

κατασυντρίψει.

Πώς να το κάνεις μέσα σε αυτές τις συνθήκες;

Πρέπει να ξέρεις τι επιδράσεις δέχεσαι και τι 

συνέπειες έχουν στη ζωή σου. Και να 

κατανοήσεις ότι υπάρχει ένα συλλογικό εγώ. 

Να ζήσουμε θέλουμε με αξιοπρέπεια.

Οσοι βέβαια θέλουν, γιατί μπορεί στην εποχή μας η 

αξιοπρέπεια να θεωρείται πολύ μπανάλ. Το 

αίσθημα της αξιοπρέπειας πηγάζει από την 

πίστη στον κοινωνικό σου ρόλο, στο ότι μπορείς

 να επιδράσεις πάνω στην κοινωνία. Αυτό 

έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους. Τους 

έχουν κάνει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να 

δράσουν για να μεταβάλουν την κοινωνία.

Αξιοπρέπεια έχουν αυτοί που πιστεύουν ότι 

μπορούν να δράσουν και να μεταβάλουν την 

κοινωνία. Με επιμονή, υπομονή, μόχθο, 

προσπάθεια, γνώση, αγώνα. Απαξ και 

πιστέψεις ότι δεν μπορείς να τη μεταβάλεις, η 

αξιοπρέπεια χάνεται, υποκύπτεις.

Κώστας Τριπολίτης

Άκουσα τα λόγια της βροχής
ήσυχα βαριά προσεχτικά
πάνω στους τσίγκους

Στον καταυλισμό που αντηχεί
μελαγχολικά υπνωτικά
φέρνουν ιλίγγους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!

Έφτασα στο τέλος των σκοπών
μίζερη στεγνή λογιστική
με fax και bonus

Ζώντας διαμέσου των σιωπών
δάκρυα με θλίψη αυθεντική
στους βλεννογόνους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!

Σε αυτό το σημείο αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Τριπολίτη στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής «Δρόμοι», στη ΝΕΤ, πριν από μία δεκαετία. Πρόκειται για ένα είδος ιδεολογικού μανιφέστου του στιχουργού: «Εξακολουθώ να εξεγείρομαι ενάντια στην όποια εξουσία, ενάντια στον καθημερινό φασισμό, όταν, όπου και με οποιοδήποτε τρόπο εκφράζεται. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά των συναινετικών, μεταμοντέρνων, μετακαπιταλιστικών δημοκρατιών. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά του αποχαυνωμένου, του συνενοχικού πολίτη του δυτικού κόσμου, που προκειμένου να διασφαλίσει το προσωπικό του computer ή cd-player, καταδικάζει σε θάνατο τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου. Είτε αποστερώντας τους τα βασικά τρόφιμα, είτε αποστερώντας τους τα εμβόλια που χρειάζονται. Στρέφομαι κατά του δυτικού μοντέλου ζωής και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Ελπίζω ότι έχω αποφύγει τη γραφικότητα του αρνητή γενικώς και αορίστως, και ελπίζω ότι η κριτική μου είναι εστιασμένη σε πράγματα που στ’ αλήθεια μπορούν να μεταβληθούν και για τα οποία αξίζει και ο αγώνας και η προσπάθεια. [...] Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Αν αλλάζει, όμως, θέλω να είμαι μέσα.» 
Πηγή: www.musicpaper.gr

Α-Ταξίδευτες επιθυμίες

Αυτές οι επιθυμίες οι α-ταξίδευτες.

Κάποτε, απο καιρό εις καιρό, όλοι φορτωνόμαστε δυσβάσταχτες επιθυμίες, τις κουβαλάμε στον ανήφορο, μας πάνε, δεν τις πάμε.

Κάποτε κουράζονται κι αυτές, αλλάζουν, αλλάζουμε  κι εμείς.

Κουραζόμαστε να τις περιφέρουμε στους ώμους, χωρίς ποτέ να τολμήσουμε ακόμα κι όταν ξέρουμε πως αυτές οι επιθυμίες οι ανείπωτες, είναι σαν τα κλειδωμένα συρτάρια που όλοι ή σχεδόν όλοι κρύβουμε τα πιο βαθειά μας μυστικά.

Κι όμως, γιατί <αυτές τις επιθυμίες> δεν θελήσαμε να τις φανερώσουμε;.

Και το χειρότερο γιατί δε θελήσαμε να τις κάνουμε πράξη;

Απο φόβο ό,τι μπορεί να πραγματοποιηθούν;

Και τότε ;

 Πρέπει να βρούμε άλλες, έτσι για να έχουμε κάτι απλά να το επιθυμούμε;

Μοιάζει με την ιστορία ενός συγγραφέα, όλη του τη ζωή επιθυμούσε, ονειρευόταν να επισκεφτεί το Παρίσι.

χρόνια και χρόνια το ετοίμαζε αυτό το ταξίδι.

Και όταν στα 75 αποφάσισε να το πραγματοποιήσει, δεν κατέβηκε ποτέ τη σκάλα του αεροπλάνου.

-Τώρα  είπε, τώρα;  Τι θα έχω να ονειρεύομαι;.

Ομως. μη με ρωτήσετε, αν έτσι έπρεπε να κάνει-αλήθεια δεν ξέρω, άλλωστε,  δεν ονειρεύτηκα ποτέ να πάω στο Παρίσι. Αλλες είναι οι δικές μου επιθυμίες, για αλλού φτιάχνω τα καραβάκια μου και τα ρίχνω στο γιαλό.

Και που ξέρετε;

Ισως κάποια μέρα να μπω σ'ένα απ'αυτά για να κάνω το δικό μου ΤΑΞΙΔΙ.Μαρία Λαμπράκη.

   

Η Μοναξιά είναι ένα βαρύ Ζειμπέκικο

Τα θαλάμια στο βυθό της ζωής μου, είναι ατελείωτα.

Βουτάω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα στα βαθειά,  χωρίς στίγμα, πυξίδα, έτσι κερδίζω πιότερο απο την ηδονή του αναπάντεχου, που είναι όπως και να το κάνουμε, είναι γλυκύτερο απο το υπολογισμένο.

Μέσα μου φούντωνε ο πόθος για άλλο άγνωστο μονοπάτι.

Κι όμως το ήξερα, δεν ήταν μόνο η ανάγκη φυγής απο την πραγματικότητα, αλλά  κι ο φόβος  πως, ίσως αυτή τη φορά το μονοπάτι, θα ήταν χωρίς γυρισμό.

Αλλάζω βηματισμό, κρύβομαι να μην φανεί ο ίσκιος μου, πως  να κρυφτείς όμως απο βλέμματα δραπέτες, βλέμματα ληστές.

Γιατί όμως με βρίσκει πάντα απροετοίμαστη, αυτό το ταξίδι;

Μόνη μου επιθυμία, η επιθυμία της Αγάπης να εκπληρωθεί.

Αν αγαπάς όμως, λιώσε σαν κερί, σαν τρεχούμενο ρυάκι, που τραγουδά την μελωδία του μέσα στη νύχτα..
Αναπάντεχα  μου ήρθε στα χείλη  ενα ποίημα, του  Ν.Βρεττάκου..
''Ολονυχτία...Δεν με κατάλαβες, όλη τη νύχτα ήμουν πλάι σου, προθασπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα-πάλευα όλη τη νύχτα-..Ο αγέρας επέμενε..
Απλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου , σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.Επειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.''

Τελικά, ίσως,  η μοναξιά  να είναι ένας χορός,  που τον χορεύεις μόνος -Ενα ''Bαρύ'' Ζειμπέκικο...Μαρία Λαμπράκη

Η γλώσσα της Μουσικής

Οι Ελληνες δια του λόγου τραγουδούσαν και δια του τραγουδιού ομιλούσαν,  αναφέρει ο Δ.Λιαντίνης.

Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα οι επιστήμες ήταν τρείς, Φιλοσοφία, Αστρονομία και η Μουσική, όλες οι υπόλοιπες επιστήμες θεωρούνταν <Τέχνες>,σήμερα ''δυστυχώς''συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Ο Πλάτων αναφαίρει-''Οταν αλλάζουν οι νόμοι της Μουσικής, αλλάζουν και οι νόμοι της Πολιτείας.''

Τα τραγούδια μιλούν την δική τους γλώσσα.Ξεκινούν απο μια καρδιά κι ύστερα τα μοιράζονται χιλιάδες.

Το κοινωνούν σαν μια ευχή, όχι για ν'αλλάξουν τον κόσμο αλλά για να τον κάνουν καλύτερο.

Τα τραγούδια είναι μνήμη, προσωπική και ιστορική.

Η μνήμη, είναι ένα τοπίο-εσωτερικό-με εικόνες, πρόσωπα, μυρωδιές, αλλά και τραγούδια.

Πόσο εύκολα ξεκλειδώνει τελικά η μνήμη;

Φτάνει να την αφήσεις να πάρει την πρώτη ανάσα, την πρώτη βαθιά πνοή.Τα τραγούδια είχαν  και θα έχουν πάντα, αυτό τον μαγικό τρόπο -ξεκλειδώματος-της μνήμης.

Mας γυρίζουν πίσω στις καταβολές μας, στα πρώτα ακούσματα, απο εκεί πέρνουμε τις βάσεις για να συνεχίσουμε, απ' αυτο το υλικό που είναι σταθερό και πολύ πλούσιο το εξελίσσουμε με βάσει τις ικανότητες που έχουμε και αντιλαμβανόμαστε.

Ο Μάνος Χατζιδάκης ειχε πει:<H καταβολή μου είναι το Λαικό τραγούδι του τόπου μας και η συμφωνική μουσική.Αυτά τα δυο παίξανε τεράστιο ρόλο -κάπου στο μέσον βρήκα τη χρυσή τομή, για να κάνω το τραγούδι που ονειρεύομαι.

Ισως ''τελικά'' αυτός είναι ο ρόλος των τραγουδιών. Να μας οδηγήσουν στο κέντρο της καρδιάς κι έπειτα ο καθ' ένας, ας επιλέξει το δικό του ταξίδι..

Τον πρώτο ρυθμό της μουσικής τον δίνει πάντα η καρδιά ..Μ Λ